Anladım ki!..
Anladım ki, eğlenmek, çok gülmek, çok neşeli olmak şeytanın tuzağıdır. Böyle başlanır, yavaş yavaş eğlenceler insanı yutuverir. O insan için artık nefsin istekleri önemlidir. Nefsin sözünü dinler. Allah’ın söylediklerine kulak vermez…
Anladım ki, cehenneme giden yol öyle süslenmiş ki aldanmamak çok zor. Şeytana uymamak insanın en büyük başarısıdır. Bu başarının karşılığı cennettir. Bu mükâfat veresiye olduğu için pek çok kimse bunu bırakıp peşin zevki tercih eder...
Anladım ki, bir yangın var. İçinde imanımız yanıyor. Her ne kadar biz o yangından kurtulsak da çok yakınlarımız o yangında yanıyor. İşte bunları bilmek büyük çileymiş...
Anladım ki, içinde bulunduğumuz hayat, insan yutan kumsallara benziyor. O kumsalda helalle haram uzun süre beraber yürümüyor. Biri gelirse, diğeri bırakıp gidiyor...
Anladım ki, nasıl yaşayacağımızı Ve’l Asr Suresi şöyle anlatıyor: “Asra yemin olsun ki insanlık hüsrandadır. Ancak iman edenler ve doğruları yapanlar, birbirlerine hakkı ve sabrı tavsiye edenler müstesna.” Yani insan zarardadır, zor durumdadır. Öyle zor durumdadır ki bu ayeti ağlayarak dinler amma doğruları yapmak nedir, Hakk’ı tavsiye etmek nedir, diye düşünmez.
Anladım ki, “İnanıyorum ama yapamıyorum.” diyenlerin iradesi zayıf. İradeyi kuvvetlendirmek için imanı kuvvetlendirmek gerekiyor. İnsan neye nasıl inanması gerektiğini aklından çıkarmamalı…
Anladım ki, insanın manevi makamı evliyalığa kadar yükselebilir, cennetin en yüksek noktasına ulaşabilir. Diğer tarafta da cehennemin dibine inmek var. Sanılmasın ki bu makamlar sadece ahirette. Dünyada da örnekleri çoktur…
Anladım ki, ne istediğimizi ve bunun ücretini düşünmek Müslüman’ın en büyük gayesi olmalı…
Anladım ki, “Şu an içinde bulunduğum durum cennete ulaşmama yardım eder mi?” sorusuna verdiğim cevabı Kur’an’ın mihengine vurmak, beni kurtarmaya yeter…
Anladım ki, Müslüman’ım demek bir iddiadır. Bu iddianın her hususta ispatı gerekiyor…
-Hekimoğlu İsmail-
