Annem beni çok eleştiriyor

44 yaşında bir öğretmen bayanım,gençliğimden beri annemin,eleştrierinden,tenkit etmelerinden sinir hastası konumuna geldim,hep başkaları önemli,çocuk sevsem neden onu fazla seviyrsun diğer akrabalaırına da aynı seviyi ver,bilgisayra otururum niye oturuyorsun,oysa burada araştırma yapıyorum,resim çalşıyorum,ne yapsam kabahat,sürekli tartışma oluyor,anlaşamıyoruz,hep kendi dediğii doğru,başkalarının hayatını anlatma derim anlatır,elalelm ne der söylenir durur,sonra kalkar iyilik yapar,bir laf sokar iyiliği biter,ben bıktım sürekli peşimde çocuk gibiyim,dayanamıyorum,vicdan azabı çekmekten yoruldum acaba günahkarmıyım diye,oysa eve gelirim sessizimdir,karışmam,yorulma derim bir bahane bulur,minübüse binme derim,taksiye bin ayakların kötü rahat edersin derim,kızar,hediye alırım kullanmaz,niye aldın diye söylenir durur 72 yaşında ama genç yaştaykende böyleydi,anne hakkı denildikçe vicdandan hiç bir işime konsantre olamıyorumikitap okuyamıyorum,bu azap beni mahvetti ama,dayanılacak gibi değil ne yapmam lazım,ayrı ev tutsam üzülüyorum bırakamıyorum,ben günahkarmıyım tartışıyorum diye?

onu sadece Allahu teala cc bilir. Önemli olan kalp ve niyettir...

Merhaba
Ben de aynı dertten muzdaripim.33yaşındayım ve annem sayesinde suçluluk psikolojisi ile büyüdüm.Evlendim,çocuk sahibi oldum şu anda bile hala beni incitecek sözler söylüyor .Çocuklarımı torunu olarak çok seviyor fakat bu duruma sevinsem de onlar üzerinden beni eleştirmekten geri durmuyor.Torunum çok Zeki,uyanık,becerikli sana çekmemiş anneannesine çekmiş gibi sözler sarfediyor.Şimdiye kadar bir candan sarıldığını yavrum dediğini görmüş olsam annem bu tabi yeri gelir eleştirir diycem ama maalesef hiç bir zaman ondan bir övgü,bir muhabbet görmedim.Ergenlik yıllarımda çok tartıştık.Fakat şimdi hiç birşey demek istemiyorum.

Benim merak ettiğim şu Annemin benim üzerimde tabiki çok hakkı var.Hala da bir sıkıntım olsa ilk arayacağım kişi odur.Ama kalbimi çok kırıyor,kendime olan özgüvenim çok düşük,sosyal hayatta çok başarılı değilim , insanlar karşısında kendimi ifade ederken rahat değilim , özgüvensizlikten dolayı da kimseye candan davranmıyorum.Ve bunların sonucunda da kimseyle yakın arkadaşlıklar kuramıyorum ve çok mutsuzum.Bütün bunların tamamı olmasada bir sebebi annem değilmi?Peki bunları Rabbim görüyor ve neler hissettiğimi çok iyi biliyor.Benim anneme bir öf bile demeye hakkım yok bunuda biliyorum.Ama dinimizde bir insanın kalbini kırmak en büyük günahlardan sayılıyorsa bu evlat dahi olsa öyle olmalı değilmi ve Allah tarafından mahşerde bunun hesabı sorulmazmı onu çok merak ediyorum.