Yanıbaşında köhne viraneler volta atar;iç çekerek geçen zamanın beyhudeliğine yanar durur.Dar duvarları sıkardı bizi evlerin;yinede yolumuz düşerdi hergün bu cefasına mahallenin.Köşebaşında sevgili beklemedik gelir mi diye.Bizi bekleyen yarenlerimiz var muhabbet dergahında..yolumuz onlara çıkardı belki.Yürüdük yine sükunetle,o da konuşmadı ben de.Fecr o kadar uzaktı ki o akşam;ay bile yüz çevirdi geceye.
Erenler divan durdu;alimler ilim kurdu.Bir tilavet nefes verdi taa derinden Yasin(Kur’an-ı Kerim’in 36. suresi)’e.Aşıklar unuttu cisimlerini;dillerini sürgün eyledi.Ne gurbetti bu dile,
ne de bir terk-i diyar.Dil zikrin peşinde,kelam-ı fani neyine…
O geceydi zamanın durduğu;sabah kadar aydın olduğu karanlığın.
Dinledi sadıklar aşık olduklarını;o konuştu onlar dinledi.
Cümleler saf tuttu önce;sonra kelamlar diz çöktü usulca.
Ne gıybet vardı,ne yalan;ne kar vardı,ne de boran…
Maşuk terennüm ediyordu sanki zakirler dem vurdukça.
An bile girmedi aralarına,zaman dışarda bekledi bir süre.
Aşka düşen bihaberdir,farkeylediğinde yanında bir yaren bulur.
Onda görür maşukunu,seyre dalar yoğrulur.
Sessizliğim faniymiş oysa;sessizliğe kulak verince anladım.Aşıkların dinlediği sesti bu,peşinde sayısız yareni yakıp,kavuran.Halis aşka meyleder gönülleri sanki bir kuş..kanatlanır usulca,zikreder sürgüne uğurladıkları.
Sonra terk eder usulca kanat çırpmayı,süzülür narın içine.Yanar…yanar..sonra bir dem vurur dil,vuslatı aklına düşer.
O yanar..yanar…Allah..Allah…Allah…dil sürgünde maşukun bulur.
Bu aşkta Mecnun var;neylesin Leyla’yı..çöldeki Leyla değil,Leyla Mecnun’un içinde..
Bu aşkta Yusuf var;neylesin Züleyha’yı..kuyudaki Yusuf değil;kuyu Yusuf’un içinde..
MxDönence / 20.02.2009
Erenler divan durdu;alimler ilim kurdu.Bir tilavet nefes verdi taa derinden Yasin(Kur’an-ı Kerim’in 36. suresi)’e.Aşıklar unuttu cisimlerini;dillerini sürgün eyledi.Ne gurbetti bu dile,
ne de bir terk-i diyar.Dil zikrin peşinde,kelam-ı fani neyine…
O geceydi zamanın durduğu;sabah kadar aydın olduğu karanlığın.
Dinledi sadıklar aşık olduklarını;o konuştu onlar dinledi.
Cümleler saf tuttu önce;sonra kelamlar diz çöktü usulca.
Ne gıybet vardı,ne yalan;ne kar vardı,ne de boran…
Maşuk terennüm ediyordu sanki zakirler dem vurdukça.
An bile girmedi aralarına,zaman dışarda bekledi bir süre.
Aşka düşen bihaberdir,farkeylediğinde yanında bir yaren bulur.
Onda görür maşukunu,seyre dalar yoğrulur.
Sessizliğim faniymiş oysa;sessizliğe kulak verince anladım.Aşıkların dinlediği sesti bu,peşinde sayısız yareni yakıp,kavuran.Halis aşka meyleder gönülleri sanki bir kuş..kanatlanır usulca,zikreder sürgüne uğurladıkları.
Sonra terk eder usulca kanat çırpmayı,süzülür narın içine.Yanar…yanar..sonra bir dem vurur dil,vuslatı aklına düşer.
O yanar..yanar…Allah..Allah…Allah…dil sürgünde maşukun bulur.
Bu aşkta Mecnun var;neylesin Leyla’yı..çöldeki Leyla değil,Leyla Mecnun’un içinde..
Bu aşkta Yusuf var;neylesin Züleyha’yı..kuyudaki Yusuf değil;kuyu Yusuf’un içinde..
MxDönence / 20.02.2009
