Benden uzaklarda hiç olmadın ki
Yakına bakmayı ben bilemedim
Daima ağladım ıssız yerlerde
Bir türlü gülmeyi beceremedim.
Sen bıraktın belaları başıma
Hiç bakmadın gözden akan yaşıma
Gündüz hayalime gece düşüme
Seni getirmeyi beceremedim.
Acımasız geçen onca yıllara
Şahidimiz olan bunca yollara
Senin yarattığın bazı kullara
Derdimi dökmeyi beceremedim.
Mecnun Leyla’sını aradı buldu
Ferhat’la Şirin’e dağlar yol oldu
Yunus’ta Rabbine âşık bir kuldu
Ben kul olmayı da beceremedim.
Bunca yıldan sonra onu bir görsem
Ne olurdu sanki bir çiçek versem
Kimi deli diyor kimisi sersem
Ben akıllanmayı beceremedim.
Mevlana dönüyor virdi hazırda
Vecd ile dönüyor sanki huzurda
Kim kalmış ki fani kim kalmış bur da
Burada kalmayı beceremedim.
Bir Mevlana değil âlem dönüyor
O döndükçe ne ocaklar sönüyor
Âşık olan Hak aşkına yanıyor
Nedense yanmayı beceremedim.
İnsanlık âlemi çok büyük alem
Levhi mahfuzdadır o yazan kalem
Sen adresi verde oraya gelem
Bir adres almayı beceremedim.
Yakup’ta Yusuf’u bekledi durdu
Mecnunda Leyla’ya Leyla’yı sordu
Şems’in gönlünde de Mevlana vardı
Bir kalbe girmeyi beceremedim.
Hüseyin aşk için çıktı yollara
Aşkın mesajını verdi kullara
Bende yatsa idim kızgın kumlara
Bir türlü yatmayı beceremedim.
Şair diyorlar ya şiir yazarım
Budur benim ticaretim pazarım
Âşık olmak asıl benim nazarım
Ben âşık olmayı beceremedim.
Elimden iş gelmez aciz bir kulum
Senden başkasına arz etmem halim
İzin vermeyince kalkmıyor elim
Bir izin almayı beceremedim.
Mehmet DEMİRER