Beni Şiiri - Mahmut Nacar
İçimde bir ateş kaynar her zaman,
Bir hayal peşinden yürütür beni.
Bu hasret ne acı, bu dert ne yaman,
Her gün damla damla eritir beni.
Gönlüm şaha kalkar zincir vuramam,
Mutluluktan yana hayal kuramam,
Yürüsem gidemem, dursam duramam,
Ne çare ki yerde sürütür beni.
Olmuşum devasız derdin sahibi,
Dert yazmaktan bizar ettim katibi,
Dağların başına sis çöker gibi,
Kederle, hüzünle bürütür beni.
Vefadan nasipsiz güle düşerim,
Uçamam göklerde, göle düşerim,
Peşinden giderken çöle düşerim,
Su vermez bir yudum kurutur beni.
Ufukların rengi hep akşam olur,
Bana bu hüzünlü çehre nam olur,
Çile olur, keder olur, gam olur,
Her gün biraz daha çürütür beni.
Gel diye yoluna inci saçamam,
Git deyip önüne yollar açamam,
Seğirtsem tutamam, kaçsam kaçamam,
Gözleri dört yandan kuşatır beni.
Yüreğime doğru bir yangın yürür,
Ne toprak kapatır, ne su söndürür,
Bazen beni bir noktaya döndürür,
Bazen dağlar kadar büyütür beni.
Gönül bir yarayla onu terk eder,
Ne geceyi, ne gündüzü fark eder,
Önce sırılsıklam tere gark eder,
Sonra buza döner, üşütür beni.
Bilemem bu hayal kaybolmaz niye,
Bırakmaz yakamı dönem geriye,
Ardından koşarken öleyim diye,
Ufuktan ufuğa uzatır beni.
Mahmut Nacar - Adapazarı
İçimde bir ateş kaynar her zaman,
Bir hayal peşinden yürütür beni.
Bu hasret ne acı, bu dert ne yaman,
Her gün damla damla eritir beni.
Gönlüm şaha kalkar zincir vuramam,
Mutluluktan yana hayal kuramam,
Yürüsem gidemem, dursam duramam,
Ne çare ki yerde sürütür beni.
Olmuşum devasız derdin sahibi,
Dert yazmaktan bizar ettim katibi,
Dağların başına sis çöker gibi,
Kederle, hüzünle bürütür beni.
Vefadan nasipsiz güle düşerim,
Uçamam göklerde, göle düşerim,
Peşinden giderken çöle düşerim,
Su vermez bir yudum kurutur beni.
Ufukların rengi hep akşam olur,
Bana bu hüzünlü çehre nam olur,
Çile olur, keder olur, gam olur,
Her gün biraz daha çürütür beni.
Gel diye yoluna inci saçamam,
Git deyip önüne yollar açamam,
Seğirtsem tutamam, kaçsam kaçamam,
Gözleri dört yandan kuşatır beni.
Yüreğime doğru bir yangın yürür,
Ne toprak kapatır, ne su söndürür,
Bazen beni bir noktaya döndürür,
Bazen dağlar kadar büyütür beni.
Gönül bir yarayla onu terk eder,
Ne geceyi, ne gündüzü fark eder,
Önce sırılsıklam tere gark eder,
Sonra buza döner, üşütür beni.
Bilemem bu hayal kaybolmaz niye,
Bırakmaz yakamı dönem geriye,
Ardından koşarken öleyim diye,
Ufuktan ufuğa uzatır beni.
Mahmut Nacar - Adapazarı
