Bazen yalnızlığımla baş başa kaldığımda düşündüğüm konulardan birisidir:
Gerçekten hayat güzel mi?
Güzellik göreceli bir kavram; o halde neye ve kime göre güzel?
Hayat güzeldir desem, bana bıyık altından gülüp bizi kandırma diyecek çok insan çıkacak.
Hayat güzel değildir desem, insanları karamsarlığa sürükleme lüksümün olmadığına biliyorum, çünkü Bize sunulan hayatın başka alternatifi yok!
Peki, doğru olan nedir? Hayatın güzelliği mi? Çirkinliği mi?
“Hayat güzeldir” cümlesi tek başına kullanıldığında bir şey ifade etmiyor…
Yanına bir şeyler eklenmedikçe kupkuru,
Bir şeylere desteklenmedikçe yerlerde sürünecek kadar dayanaksız kalıyor.
Hayat tecrübeleri bizlerden fazla olan yaşlı insanlarla sohbet ediyorum,
Sanki hepsi ağız birliği etmişçesine;
Hayat geldi geçti hiçbir şey anlamadım!
Yaşadı mı yaşamadım mı bilmiyorum!
Hep bir koşuşturma!
Hep bir yerlere ulaşma!
Hep bir hedefi yakalama!
Çabalarını duydum.
Çocukların büyütülmesi, eğitimi, ev işleri, evin geçimi konusunda yaşanan zorlukları duydum.
Hayatı yaşamaya zaman bulamadıklarını duydum
Çile kahır ve hastalıklar duydum
Geçmişe ve gençliğe özlem duydum
Keşkeler duydum
Kocaman bir hiç duydum
Peki, hiç mi güzellik görmedin dediğimde;
Tabiî ki olmuştur ama…
Yaşanan güzelliklerin sınırlı olduğunu duydum…
Şimdi birileri kalkıp da çoğunlukla benzer hayatlar yaşayan yurdum insanına, sırf hayata karşı motive etmek adına hayat güzeldir derse baştan kaybeder. Hayatın tüm oyunlarını görmüş ve belli bir yol kat etmiş bu insanlar çocuk değil ki, hayat güzeldir cümlesini bir horoz şekeri gibi eline verip evine gönderelim.
Peki, ne yapacağız?
Gerçekçi olacağız ne kendimizi ne de bir başkasını kandırmanın bir anlamı yok! Pollyana gibi davranmak sadece masalara özgü bir davranış biçimidir. Gerçek hayatta hiç kimse bu masal kahramanı gibi davranamaz.
Bazen bunu bende yapıyorum. Her şey yolundaymış gibi yaşıyorum ve rol yapıp kendimi kandırıyorum.
Yaşanan yıllar gösterdi ki:
Hayat bir tutam gülümseme ise üç tutam gözyaşıdır
Yaşanan budur, gerçek budur…
MEHMET ORHAN DURDU
