Hayat !!!
Zaman !!!
Sevgili !!!
Şükür !!!
Ölüm !!!
Sonsuzluk !!!
Ya Rabbi!
“Hayat”a getiren sensin. Topraktan bedene, nurundan nur üfleyen sen nurunun üstüne ruh giydiren, ruha can veren... Cana can katan, yüreği, koyan ruha... Sensin Ya Rabbi!
“Zaman” veren bize... Bedendeki ruha, ruhtan öte bir şey katan, akıl veren, sensin. O aklı “zaman”la birleştirip yüreğimin kapılarına açan... Yüreğimin ihtiyacı olan “zaman”ı veren sensin Ya Allah’ım!
“Sevgim”i, “sevgin”i veren bu ruha... Evrendeki belki de en güzel, en harika duyguyu nasip edensin sen. Yüreğime senin “sevgi”ni, Rasûlullah’ımın “sevgi”sini kazıyan Sen. Hamdim sana, tövbem sana, “sevgi”m sana Ya Rabbim!
“Şükür” Ya Rabbim! Verdiğni nimete şükürler olsun. Beni ben olarak yarattığın için, hayata farklı bir bakış açısıyla bakabilmem için benden bir şeyler aldığın için ve onların yerine muhteşem güzellikler verdiğin için şükrüm sana... Eksiğimi, “fazla”sıyla, “fazla”mla tamamladığım için saygım sana... Hayranlığım sana... Cennetle cehennemi ayırt edebileceğim aklı, zekayı, hayatı; o eksiksiz, belki de, en çok şükrettiğim nimetlerimi –gözlerimi, yüreğimi- verdiğin için hamdim sana... Gözlerimin, yüreğimin dilini oluşturduğun ve o dili bana nasip ettiğin için şükürler az kalır sana... Hamd olsun, Ya Rabbi!
“Ölüm”... Son ve yeni bir başlangıç... Başlangıçların en özeli belki de, son gibi görünen; ama yeni bir hayatın, sonsuzluğun başlangıcı olan son...
Son ama başlangıç... Cehennemi yaşama korkusu, cenneti görme heyecanı... Heyecanlar, korkular, acılar, sevinçler... Faniliğin sonu, ebediyetin başlangıcı... “Ölüm”... Diğer yarımın Rabb’e teslim olduğu an...
“Sonsuzluk”... “Son”a “suz” ve “luk” eki getirebilmek, “son”u olumsuz kılmak ve belki de en olumlu olumsuza ulaşma... Ruhun, bedenden ayrılması, ebediyete doğru yol alması...
Hayatı başlatan da sensin, sona erdine de sen. Ruha can veren de sen, sonsuzluğu üfleyen de sen. Sensin ölüm ile sonsuzluk arasında incecik bir çizgi oluşturan, sensin o çizgide bizleri hesap gününe davet eden. Sensin bu “son”a son verecek olan ve sensin bana o sonsuzluğu, ebediyeti gösterecek olan...
Hayatım,
Zamanım,
Sevgim,
Şükrüm,
Ölümüm, Sonsuzluğum sanadır Allahım!
Kendine, rahmetine layık gör beni Rabbim!
Hamdim sana, sevgim sana, saygım sana, korkum sana, şükrüm sana, hayranlığım sana, tövbem sana..
Kabul Eyle !!! Amin...
Hümeyra Karagöz
Zaman !!!
Sevgili !!!
Şükür !!!
Ölüm !!!
Sonsuzluk !!!
Ya Rabbi!
“Hayat”a getiren sensin. Topraktan bedene, nurundan nur üfleyen sen nurunun üstüne ruh giydiren, ruha can veren... Cana can katan, yüreği, koyan ruha... Sensin Ya Rabbi!
“Zaman” veren bize... Bedendeki ruha, ruhtan öte bir şey katan, akıl veren, sensin. O aklı “zaman”la birleştirip yüreğimin kapılarına açan... Yüreğimin ihtiyacı olan “zaman”ı veren sensin Ya Allah’ım!
“Sevgim”i, “sevgin”i veren bu ruha... Evrendeki belki de en güzel, en harika duyguyu nasip edensin sen. Yüreğime senin “sevgi”ni, Rasûlullah’ımın “sevgi”sini kazıyan Sen. Hamdim sana, tövbem sana, “sevgi”m sana Ya Rabbim!
“Şükür” Ya Rabbim! Verdiğni nimete şükürler olsun. Beni ben olarak yarattığın için, hayata farklı bir bakış açısıyla bakabilmem için benden bir şeyler aldığın için ve onların yerine muhteşem güzellikler verdiğin için şükrüm sana... Eksiğimi, “fazla”sıyla, “fazla”mla tamamladığım için saygım sana... Hayranlığım sana... Cennetle cehennemi ayırt edebileceğim aklı, zekayı, hayatı; o eksiksiz, belki de, en çok şükrettiğim nimetlerimi –gözlerimi, yüreğimi- verdiğin için hamdim sana... Gözlerimin, yüreğimin dilini oluşturduğun ve o dili bana nasip ettiğin için şükürler az kalır sana... Hamd olsun, Ya Rabbi!
“Ölüm”... Son ve yeni bir başlangıç... Başlangıçların en özeli belki de, son gibi görünen; ama yeni bir hayatın, sonsuzluğun başlangıcı olan son...
Son ama başlangıç... Cehennemi yaşama korkusu, cenneti görme heyecanı... Heyecanlar, korkular, acılar, sevinçler... Faniliğin sonu, ebediyetin başlangıcı... “Ölüm”... Diğer yarımın Rabb’e teslim olduğu an...
“Sonsuzluk”... “Son”a “suz” ve “luk” eki getirebilmek, “son”u olumsuz kılmak ve belki de en olumlu olumsuza ulaşma... Ruhun, bedenden ayrılması, ebediyete doğru yol alması...
Hayatı başlatan da sensin, sona erdine de sen. Ruha can veren de sen, sonsuzluğu üfleyen de sen. Sensin ölüm ile sonsuzluk arasında incecik bir çizgi oluşturan, sensin o çizgide bizleri hesap gününe davet eden. Sensin bu “son”a son verecek olan ve sensin bana o sonsuzluğu, ebediyeti gösterecek olan...
Hayatım,
Zamanım,
Sevgim,
Şükrüm,
Ölümüm, Sonsuzluğum sanadır Allahım!
Kendine, rahmetine layık gör beni Rabbim!
Hamdim sana, sevgim sana, saygım sana, korkum sana, şükrüm sana, hayranlığım sana, tövbem sana..
Kabul Eyle !!! Amin...
Hümeyra Karagöz
