Huzurundayım...

İşte Huzurundayım...
Acziyetimi,fakriyetimi,zaafiyetimi bilerek...
Günahlarımın ağırlığı altında ezilerek...
Geldim huzuruna Ey Halık-ı ZülCelal...
Fani dünyanın,fani heva ve heveslerine aldanan nefsimle,
Geçici sevdaların peşinde koşan yüreğimle,
Adını anmaktan imtina eden bedbaht dilimle,
Günaha yeltenmeyi marifet sayan ellerimle,
Hayrı düşünmeyen tutsak olmuş fikrimle,
Geldim işte...Huzurundayım...
Ben bir biçare,vicdani kelepçelerin esiri olmuş bir zavallıyım,
Ayaklarındaki günah prangalarını çıkartamayanım,
Hakkı konuşmayı unutmuş,süslü kelimelere aldananlardanım,
İçindeki yangını körükleyip,yanıp yakılanlardanım...
İşte ben o mahkumlardanım...
İşte ben o...

Ya RABB!...Mültecinim,dilencinim,kapındaki kölenim...
Yetiminim,yitiğinim,sensiz kokmuş bir cesedim...
Sana geldim,kabul eder misin?...
Garip bir nida ile dergahında el açtım;rahmetine sığınıyorum...
Bu maznuniyetime,bu mahkumiyetime bir son ver istiyorum;
Layık değilim ne kulluğuna,ne makamında el açıp yakarmaya;
Ama sen Rahim-u Rahmansın;affetmeyi seversin,kabul edersin biliyorum...
Hasretim sana,bırakma beni;bırakma ellerimi...
Kabul et makamına,kabul et dergahına;
Mecnun oldum düştüm özleminin çöllerine,gözyaşlarımla,
Yandım huzur buldum,yandım mutluluk buldum,yandım ruhumu buldum;
İşte geldim...Huzurundayım...Sana olan tüm AŞKIMLA...
HUZURUNDAYIM...

alıntı