İNSANLARIN HAYIRLISI İNSANLARA FAYDALI OLANDIR
Peygamber Efendimiz (s.a.v.) "Ey mü'minler!... Ölülerinizin güzel hallerini söyleyiniz, kötü hallerini söylemekten çekininiz." buyurdular.
İnsan başkalarının hayrına çalışmalıdır, başkalarının kemalatını itiraf etmelidir. Yoksa onun bunun fena hallerini araştırmak, bunları dile dolayıp teşhir etmek en kötü bir harekettir. Bilhassa ölüp gitmiş, kendi amellerinin sevap veya cezasına kavuşacak olan bir din kardeşimizin şahsına ait bulunan kötü hallerini söylemek asla caiz görülemez. Onun güzel hallerini söylemelidir ki hakkında rahmet okumaya vesile olsun. Ancak bir şahsın bid'at ve zulüm gibi dine uymayan, insanlara zararlı olan bir hali bulunursa halkı ondan sakındırmak için bunu söylemek lâzım gelir. Bunları söylemek ve elden gelirse menetmeye çalışmak mühim bir vazifedir.
Fakat insanların şahıslarına ait bazı kusurlarını görüp de bunu orada burada söyleyip durmak insanlığa yakışmaz.
"Cihanda bî-kusur insan bulunmaz. / Velâkin her kusur teftiş olunmaz." Yani kusursuz insan olmaz, öyleyse her kusura bakılmaz. denilmiştir.
İnsan, kendi kusur ve ayıplarını görüp kurtulmaya çalışmalıdır. İnsanların ayıplarını araştırmak ayıptır. Kendi ayıplarını gören başkalarının ayıplarını göremez. Öyle kimseler vardır ki, kendilerinin birçok kusurları olduğu halde onları görmezler de başkalarının en ufak bir kusurunu bile görmekten kendilerini alamazlar. Maamafih kusur sahipleri de kendilerine bir iyilik olmak üzere hakikî mü'minler tarafından yapılacak nasihatleri, hatırlatmaları memnuniyetle karşılamalıdırlar. Bu bir insanî vazifedir. Hazreti Ömer, radıyallahü teâlâ anh demiştir ki:
"Bana ayıplarımı gösteren kimseye Allâhü Teâlâ rahmet etsin."
...
Peygamber Efendimiz (s.a.v.) "Ey mü'minler!... Ölülerinizin güzel hallerini söyleyiniz, kötü hallerini söylemekten çekininiz." buyurdular.
İnsan başkalarının hayrına çalışmalıdır, başkalarının kemalatını itiraf etmelidir. Yoksa onun bunun fena hallerini araştırmak, bunları dile dolayıp teşhir etmek en kötü bir harekettir. Bilhassa ölüp gitmiş, kendi amellerinin sevap veya cezasına kavuşacak olan bir din kardeşimizin şahsına ait bulunan kötü hallerini söylemek asla caiz görülemez. Onun güzel hallerini söylemelidir ki hakkında rahmet okumaya vesile olsun. Ancak bir şahsın bid'at ve zulüm gibi dine uymayan, insanlara zararlı olan bir hali bulunursa halkı ondan sakındırmak için bunu söylemek lâzım gelir. Bunları söylemek ve elden gelirse menetmeye çalışmak mühim bir vazifedir.
Fakat insanların şahıslarına ait bazı kusurlarını görüp de bunu orada burada söyleyip durmak insanlığa yakışmaz.
"Cihanda bî-kusur insan bulunmaz. / Velâkin her kusur teftiş olunmaz." Yani kusursuz insan olmaz, öyleyse her kusura bakılmaz. denilmiştir.
İnsan, kendi kusur ve ayıplarını görüp kurtulmaya çalışmalıdır. İnsanların ayıplarını araştırmak ayıptır. Kendi ayıplarını gören başkalarının ayıplarını göremez. Öyle kimseler vardır ki, kendilerinin birçok kusurları olduğu halde onları görmezler de başkalarının en ufak bir kusurunu bile görmekten kendilerini alamazlar. Maamafih kusur sahipleri de kendilerine bir iyilik olmak üzere hakikî mü'minler tarafından yapılacak nasihatleri, hatırlatmaları memnuniyetle karşılamalıdırlar. Bu bir insanî vazifedir. Hazreti Ömer, radıyallahü teâlâ anh demiştir ki:
"Bana ayıplarımı gösteren kimseye Allâhü Teâlâ rahmet etsin."
...
