G/öze takılanlar
- Konuyu başlatan ' Yaren
- Başlangıç tarihi
Ah hüzün!
Ah şu yerinden yurdundan edilmişlik duygusu!
Kahve çekirdeği koyuluğundaki yalnızlık.
... Çukura düşmüşlük hissi. Çamur deryasının içine...
Ezildikçe, tekmelendikçe, o darbelerde olsun onun iradesinin izini bulmak... üşüdükçe, titredikçe o yıkıcı rüzgarın soğukluğundan bile olsa tanrının nefesini almak...
Cemâlinden değil, celâlinden...
Olup bitenlerin hepsinin bir oyun olduğuna inanmak... Eninde sonunda açılmış yaralarımızı o ılık anne sütüyle yıkayacağını ummak...
Dücane Cündioğlu
Kabe ye adım atar atmaz o simsiyah örtüyle birleşen ihtişama sadece bakıp kalıyorsun. Dua ediyorsun ama neler söylediğini ne o an biliyorsun, ne de o an geçtikten sonra hatırlıyorsun. Seni içine alıp hapsediyor.Bakmaya doyamıyorsun. Etrafta hiç bir şey, hiç kimse yok sadece bir boşluk ve Kabe ye bakıyorsun. Gerçekten burda mıyım diye düşünüyorsun. Biraz kendine geldiğinde ilk defa görmüş gibi değilde sanki ‘hep buradaydım’ hissi uyanıyor içinde. Hiç bir fotoğraf Kabe yi gerçekten olduğu gibi göstermiyormuş meğer diyorsun. Fotoğraflara bakıp büyülendiğin Kabe karşında olunca elin ayağına dolaşıyor. Dokunmak için mücadele veren insanların yanına koşmak istiyorsun sende bir an önce. Her adımda biraz daha yaklaşıyorsun,yaklaştıkça dudaklarından dökülen duaların derecesi de artıyor. Tam yanına geldiğinde o güzel koku karşılıyor önce, sonra dokunduğunda başını kaldırıp Kabe ye bakmak istiyorsun; istiyorsun da sanki gözlerin yetmiyor onu görmeye. Bırakmak istemiyorsun; ellerini çekmek istemiyorsun ama mecbur bırakıyorsun…
"Zamanınızı boşa harcamayın!"
Kaset çalarları alır ve istediğiniz yere gelmek için hızla ilerlet tuşuna basarsınız ama stop'a bastığınızda hiçbir zaman istediğiniz yeri tutturamazsınız.
Ya birkaç saniye ileri gitmişsinizdir ya da birkaç saniye geridesinizdir.
Siz siz olun, hayatı yaşarken çok fazla hızlanıp olmanız gereken yeri geçmeyin. Çünkü hayat geri sarılmıyor...
Muhyiddin Şekur
